نپال

آسیا

معرفي

نپال در لغت به معني «سرزمين ايمن» است. در افسانه‌هاي هندوان چنين آمده كه فردي دانا (Nemuni) پاسبان نپال است. اين سرزمين كوچك به شكل ذوزنقه‌اي ‌ست كه بين دو كشور چين و هند جاي گرفته است. بخش شمالي آن -كه هم‌مرز چين است- پوشيده از كوه‌هاي سر به فلك كشيده است. اين كوه‌ها را به زبان نپالي «هيمال» مي‌گويند و از مجموعه‌ي آنها هيماليا- بلندترين رشته‌كوه جهان- شكل مي‌گيرد. خاك نپال 8 نقطه از بلندترين قلل جهان را در خود جاي داده است و قله ي اورست- شاهِ كوه‌هاي جهان- در اين كشور است. به سوي جنوب، رفته رفته از بلندي زمين كاسته مي‌شود و سرزمين‌هاي پست جنوب تحت تأثير مانسون -باران‌هاي سيل‌آساي تابستاني- سرسبز و آباد مي‌شوند.كوهستان شمال و دشت‌‎هاي جنوب به همراه مانسون طبيعت بي‌مانندي را در نپال رقم زده‌اند، به طوري‌كه اين كشور را سرزمين پنج فصل گويند: بهار، تابستان، مانسون، پاييز و زمستان. و چنين است كه هرساله هزاران كوهنورد و طبيعت‌گرد از نپال ديدن مي‌كنند. از سوي ديگر، دو آيين بزرگ هندو و بوديسم در گذر ساليان، فرهنگي غني و ديرپا را براي نپال رقم زده‌اند. معابد بزرگ در گوشه و كنار اين كشور نشان از جايگاه خدايان در زندگي مردم دارند. بزرگ‌ترين معبد شيوا (Paschupatinath Temple) در نپال قرار دارد و به باور مردمان سيتا (Sita)- الهه‌ي پاك‌دامني و همسر‌دوستي- در نپال به دنيا آمده است. افزون بر اين رگه‌هاي فرهنگ ايراني را نيز در نام‌ها و بناهاي نپالي مي‌توان ديد: نپالي‌ها فرمانروايان خود را «شاه» مي‌ناميدند و آخرين شاه اين سرزمين «بكرام شاه» Bikram Shah نام داشت. كاخ سلطنتي را نيز دربار (Durbar) مي‌گويند و تنها در دره‌ي كاتماندو سه دربار تاريخي وجود دارد كه هر سه در فهرست بناهاي ماندگار يونسكو ثبت شده است.